[WCF] Wprowadzenie

Windows Communication Foundation to technologia, którą świat ujrzał z .NET Framework 3.0 jako odpowiedź na potrzebę budowania rozproszonych systemów, które MS zaczął marketingowo nazywać "Connected Systems". Podczas tworzenia aplikacji rozproszonych ważne jest, aby umożliwić komunikowanie się systemów napisanych w różnych technologiach. Stąd pomysł serwisów jako jednostek udostępniających pewne funkcjonalności poprzez przesyłanie ustandaryzowanych wiadomości.

Dominują dwa wzorce, SOAP i REST.

SOAP (Simple Object Access Protocol) - wiadomości wysyłane są w formacie XML i WS-* protocols. Wspiera wiele protokołów transportowych np. HTTP, TCP, MSMQ.

REST (Representational State Transfer) - różne formaty wiadomości (XML, coraz częściej JSON), protokół transportowy HTTP, paradygmat ukierunkowany na adresowanie, modyfikowanie i odczytywanie zasobów.

WCF wprowadza unifikację, umożliwiając wymianę wiadomości po różnych protokołach, w różnych formatach, wzorcach.

Większość funkcjonalności WCF zawarte jest w System.ServiceModel.dll. Najprościej filozofię WCF oddaje zdanie: serwisy wystawiają swoje funkcjonalności poprzez endpointy, natomiast klienci konsumują je poprzez kanały. WCF-owe endpointy składają się z trzech składowych ABC definiujące podstawowe pojęcia (Address - gdzie?, Binding - jak?, Contract - co?).

Tworzenie najprostszej aplikacji WCF:

Pierwszy projekt to serwisy WCF.

[DataContract]
public class Name
{
    [DataMember]
    public string First { get; set; }

    [DataMember]
    public string Last { get; set; }
}

[ServiceContract]
public interface IMyFirstService
{
    [OperationContract]
    string SayHello(Name name);
}

public class MyFirstService : IMyFirstService
{
    public string SayHello(Name name)
    {
        return string.Format("Hello, {0} {1}", name.First, name.Last);
    }
}

Klasa Name będzie przesyłaną wiadomością, natomiast oznaczenie interfejsu przez atrybuty definiuje, jakie operacje chcemy wystawić na zewnątrz. Kolejne zmiany nanosimy w pliku App.config.Wystawiamy jeden serwis dostępny pod trzema endpointami wykorzystującymi różne protokoły transportowe.

<services>
  <service name="WcfEssentials.MyFirstService">
    <host>
      <baseAddresses>
        <add baseAddress="http://localhost:8080/helloworld/"   />
      </baseAddresses>
    </host>
    <endpoint address="ws"  binding="wsHttpBinding" contract="WcfEssentials.IMyFirstService" />
    <endpoint address="basic"  binding="basicHttpBinding" contract="WcfEssentials.IMyFirstService" />
    <endpoint address="net.tcp://localhost:8081/helloworld/"  binding="netTcpBinding" contract="WcfEssentials.IMyFirstService" />
    <endpoint address="mex" binding="mexHttpBinding" contract="IMetadataExchange"/>
  </service>
</services>

Uruchomienie aplikacji spowoduje pojawienie się okna, w którym możemy testować nasze endpointy.

Jeżeli chcemy wykorzystać nasz serwis w kodzie, dodajemy osobny projekt, np. aplikację konsolową. Następnie musimy dodać referencję do serwisów WCF. Klikamy prawym przyciskiem myszy i wybieramy Add Service Reference....

Strona kliencka pobierze metadane i utworzy obiekty proxy, którymi będziemy mogli się łączyć do stworzonych wcześniej serwisów. W pliku app.config automatycznie wygenerują się bindingi dla strony klienckiej, gdzie każdy endpoint otrzyma swoją nazwę. Wywołanie serwisu w kodzie C# jest bardzo proste.

using (var client = new MyFirstServiceClient("NetTcpBinding_IMyFirstService"))
{
    var name = new Name() { First = "Tom", Last = "Smith" };
    Console.WriteLine(client.SayHello(name));
    Console.Read();
}

Jako parametr konstruktora podajemy wygenerowaną przez VS nazwę serwisu.